Het blijft vaak verborgen wat we allemaal doen

Jetske ondersteunt haar moeder bij de zorg voor haar vader, die dementie heeft. “Het blijft vaak verborgen wat we allemaal doen,” zegt ze terwijl ze haar vader met zijn jas helpt. Dat ze mantelzorger is zegt Jetske niet zoveel, maar toch heeft het impact op haar leven. 

Jetske’s vader woont nog thuis. “Mijn moeder doet dan ook het meeste voor hem,” vertelt Jetske. “Maar omdat ik de enige van de kinderen ben die in de buurt woont, spring ik regelmatig bij. Dan breng ik mijn vader naar het dagcentrum bijvoorbeeld. Of hij komt een middagje bij mij over de vloer. Het zijn veel kleine dingen, zoals hem fatsoenlijk aankleden als zijn trui scheef zit.” Jetske combineert haar mantelzorg met een full time baan. “Ik heb wel wat ruimte in mijn agenda, maar plannen blijft altijd een uitdaging. Het hangt er maar net vanaf wat mijn vader nodig heeft, en dat verschilt nogal.”

Sommige dingen lukken niet meer 

Jetske hoeft haar leven zeker niet compleet aan te passen. Maar sommige dingen lukken niet meer. “Ik kan gewoon op vakantie, want dan is mijn vader thuis bij mijn moeder. Maar uitstapjes maken met mijn moeder, zoals we dat vroeger vaak deden, dat zit er niet meer in. We kunnen bijvoorbeeld niet samen een nachtje gaan logeren bij mijn broer en schoonzus in Duitsland. En als mijn moeder zelf ook eens ergens heen wil, moeten we van alles organiseren. Dat betekent vaak dat mijn broer of zus van ver moet komen.”

Het kan vermoeiend zijn 

Jetske’s moeder Willy neemt het grootste deel van de zorg voor haar man op zich. Dat is druk en kan ook behoorlijk vermoeiend zijn. “Ik moet alles regelen, zoals medicatie ophalen bij de apotheek en afspraken met artsen maken” vertelt Willy. “Mijn man gaat zelf onder de douche, maar ik moet wel zorgen dat alles klaar ligt. Hij gaat meestal met de taxi naar het dagcentrum in Drachten, maar binnenkort krijgen we misschien geen taxivergoeding meer. Dan moet ik hem zelf brengen en mijn dag er omheen plannen.” Jetske: “Je schiet er zelf wel een beetje bij in af en toe. Je kunt minder leuke dingen voor jezelf doen. Ondertussen is er  steeds meer zorg nodig. Maar je groeit erin en daardoor ervaar je het mantelzorgen als een vanzelfsprekendheid.”

Steeds meer aandacht voor mantelzorgers

Jetske twijfelt dan ook of ze zichzelf mantelzorger vindt. “Het voelt een beetje overdreven, want het is gewoon iets wat je voor je ouders doet. Ik zie wel dat er in onze gemeente steeds meer aandacht is voor de rol van mantelzorgers, een goeie ontwikkeling”. “Vind ik ook”, bevestigt Willy. “Want veel mensen hebben helemaal niet door wat mantelzorgers allemaal voor een ander doen. Mijn man kan zich bijvoorbeeld in gezelschap heel leuk voordoen. Dat houdt hij dan een uurtje vol, maar als je daarna thuis komt merk je pas hoe afhankelijk hij is.” Jetske: “Daardoor snappen mensen niet wat mijn moeder thuis allemaal voor hem moet doen, dat blijft vaak verborgen.”

Herkenning helpt

Sinds een tijdje neemt Jetske’s moeder Willy deel aan een gespreksgroep voor partners van mensen met dementie. “Het is fijn om met mensen te praten die begrijpen wat je doormaakt als mantelzorger. Je merkt dat je niet de enige bent die tegen bepaalde dingen aanloopt. Zo’n gespreksgroep is een goede plek om frustraties en zorgen te delen. Maar uiteindelijk moet je ook zelf manieren vinden om door te gaan.”