“Ons hele leven stond ineens op de kop"

Piet en Susan woonden 23 jaar lang aan de Buttingasingel in Oosterwolde. “Na de hersenbloeding keken we ineens met hele andere ogen naar ons huis. Piet zijn rolstoel kon nergens langs en het aangepaste bed moest in de woonkamer. We hadden beide geen leefruimte meer”, vertelt Susan. Hier kwam de Wmo als vangnet in beeld. “De familie Miedema zat in een acute situatie. Wij konden ze een primaat van verhuizen geven. Hiermee konden ze bij woningcorporaties sneller aan een geschikte huurwoning komen”, vertelt Peter Visser van het Gebiedsteam van de gemeente Ooststellingwerf. “Er komt zoveel op je pad als zoiets vreselijks gebeurt. Wij hadden er zelf geen verstand van en waren compleet overgelaten aan de professionele hulp om ons heen. Gelukkig waren de lijnen kort en konden we steeds bij dezelfde mensen terecht. Misschien soms met onbenullige vragen, maar dat waren dingen die voor ons erg belangrijk waren”, benadrukt Susan.

Inmiddels heeft het echtpaar via WoonFriesland een geschikt appartement in Oosterwolde gekregen. Zonder drempels, met veel ruimte en zelfs een balkon waar Piet op kan met de rolstoel. “Met dit huis hebben we een stuk zelfstandigheid terug gekregen”, vertelt Susan. “Ik maakte altijd een ontbijtje op bed voor mijn vrouw en vond het heel erg dat dit niet meer kon. In dit huis kan ik zelf in de keuken komen en de tafel dekken voor het ontbijt”, vertelt Piet. “Ik kan hier meer doen dan alleen maar in mijn rolstoel zitten”.

Piet gaat nu twee dagen in de week naar de dagbesteding. Daar heeft hij een groep lotgenoten. “Zij begrijpen mij en wat er in mijn hoofd gebeurt. Ook leer ik veel van hen en de begeleiding. De twee belangrijkste lessen: stel veel vragen en je hebt de tijd”. Voor Piets vrouw zijn het twee dagen waarin ze even niet voor hem hoeft te zorgen. “Ik vind het heerlijk. Een dagje fietsen met vriendinnen, naar een museum of juist even helemaal alleen zijn met een goed boek. Dit heb ik met mantelzorgconsulent Claudia Hekkema ook goed besproken, om juist ook tijd voor mezelf te nemen”.

Ondanks alle veranderingen en het verdriet, prijst familie Miedema zich gelukkig. “Wij hebben geluk gehad”, benadrukt Susan. “We hebben ontzettend veel hulp gekregen uit ons netwerk. Van onze oude buren, vrienden, mensen van kerk en familie. Maar ook van Piets werk, Boonstra Transport uit Haulerwijk, Lyndenstein en Peter en Claudia van het Gebiedsteam. Iedereen heeft voor ons gevochten”, aldus Susan. “En we hangen zelf nog steeds de slingers op”, zegt Piet. “We gaan vaak samen op pad. Om vrienden, de kinderen en kleinkinderen te bezoeken. En we zijn ook aan het oefenen op de rolstoelfiets, hopelijk kunnen we die binnenkort ook samen gebruiken. Ik heb het er maar druk mee”, grapt hij.